شفاعت خواه

دمی ای صدر دین عطار را باش شفاعت خواه او شو کار را باش

گه آن با این عتاب اندیش گشتی شفاعت خواه جرم خویش گشتی

نفس و شیطان زد کریما راه من رحمتت باشد شفاعت خواه من

گر نه او باشد شفاعت خواه تو کی شود نور یقین همراه تو

شفاعت خواه بادا پیش داور براق و دلدل او را روز محشر

نه ز دردش هیچ کس آگاه بود نه کسش آنجا شفاعت خواه بود