لغت نامه دهخدا سپهرپای. [ س ِ پ ِ ] ( ص مرکب ) بلند مرتبه: اسبش سپهرجولان رمحش سپهرسنب بختش سپهرمسند و تختش سپهرپای.سوزنی.
جمله سازی با سپهر پای زیر سپهر پای به دامن کشیده ایم در فصل نوبهار ته پل نشسته ایم قدر او را سپهر پای سپر حزم او را زمانه دستگزای همتت چون گشاد دست به عدل قدر تو بر سپهر پای نهاد