علاءالدین حسین غوری، معروف به جهانسوز، فرمانروای سلسله غوریان بود که از سال ۵۴۴ تا ۵۵۶ هجری قمری حکومت کرد. او پسر ملک عزالدین حسین بود و در زمان حکومتش دولت غوریان به اوج قدرت رسید.
زندگی و حکومت علاءالدین حسین غوری
پس از مرگ بهاءالدین سام یکم، در سال ۵۴۴ ه.ق به سلطنت غور رسید. برای انتقام قتل دو برادرش، قطب‌الدین محمد غوری و سیف‌الدین سوری، با بهرامشاه غزنوی جنگید و او را شکست داد. پس از فتح غزنه، به مدت هفت شبانه‌روز شهر را به آتش کشید و بتکده معروف آن را تخریب کرد که به همین دلیل به او لقب «جهانسوز» داده‌اند.
قلمرو حکومت او شامل ولایت کاسی غور، بامیان، تخارستان، بلاد جروم، گرمسیر، تولک، جبال هرات، غرجستان و مرغاب بود. او داعیان اسماعیلی را به غور راه داد و به تبلیغ و دعوت آنان اجازه داد.
پس از یک دوره جنگ و درگیری با سلطان سنجر سلجوقی و دیگر نیروهای منطقه، مدتی به اسارت سلطان سنجر درآمد اما پس از مدتی آزاد شد و دوباره به قدرت بازگشت. حسین غوری به خاطر سیاست‌های سختگیرانه و سرکوب شورش‌ها، در داخل قلمرو خود اقتدار داشت.
در سال ۵۵۶ هجری قمری (۱۱۶۱ میلادی) در سنگه غور درگذشت و پس از او فرزندش سیف‌الدین محمد به حکومت رسید.