جوزبن در زبان فارسی به معنای درخت گردو است. این واژه ترکیبی از دو بخش «جوز» و «بن» می‌باشد که ریشه در زبان و فرهنگ کهن ایرانی دارد.
بخش اول: جوز
واژه جوز در بسیاری از لهجه‌ها و زبان‌های محلی ایران به معنای گردو به کار می‌رود. در مناطق مختلف ایران، به‌ویژه در گویش‌های محلی، واژه جوز همچنان زنده است و به عنوان یکی از نام‌های رایج برای گردو استفاده می‌شود.
بخش دوم: بن
واژه بن در زبان فارسی به معنای پایه، ریشه یا درخت است. این واژه نیز از قدمت بالایی برخوردار است و در ادبیات فارسی و گویش‌های محلی به طور گسترده به کار رفته است. واژه بن در ترکیب‌های مختلفی همچون «ریشه‌بن»، «گل‌بن» و «گردوبن» نیز دیده می‌شود و همواره به معنای درخت یا پایه گیاهان اشاره دارد.
ترکیب جوزبن
با ترکیب این دو بخش، واژه جوزبن معنای «درخت گردو» را به خود می‌گیرد. جوزبن به‌نوعی معادل واژه «گردوبن» نیز است که در زبان فارسی معیار بیشتر به کار می‌رود.
اهمیت درخت گردو در فرهنگ ایرانی
درخت گردو از دیرباز در فرهنگ و زندگی ایرانیان جایگاه ویژه‌ای داشته است. این درخت به‌عنوان نمادی از استواری، پایداری و سخاوت طبیعت شناخته می‌شود. گردو که میوه این درخت است، به دلیل ارزش غذایی بالا و کاربردهای متنوع آن، همواره مورد توجه بوده است.
