اسخیلوس، بنیانگذار واقعی تراژدی، در سال ۵۲۵ پیش از میلاد متولد شد. پیش از او، نمایشهای یونانی شکلی ابتدایی داشتند و در جشنهای زمستانی و بهاره به افتخار دیونیسوس، خدای شراب، برگزار میشدند. در این مراسم، یک بز قربانی میشد و شرکتکنندگان سرودهایی در ستایش این خدا میخواندند. واژهٔ تراژدی نیز در زبان یونانی بهمعنای سرود بز است. در این جشنها، روستاییان به صورت گروهی سرود میخواندند و رهبر گروه وقایع را روایت میکرد و دیگران به صورت هماهنگ پاسخ میدادند. این شیوه به تدریج به گفتوگویی بین رهبر و یک بازیگر تبدیل شد و پایههای نخستین نمایش شکل گرفت.
اسخیلوس با نبوغ و خلاقیت خود، تحولی بزرگ در تراژدی پدید آورد. او با افزودن بازیگر دوم، نقش گفتوگو را پررنگتر کرد و از اهمیت سرودهای گروهی کاست. این نوآوری باعث بلوغ هنر درام شد. همچنین او در طراحی لباس و جزئیات صحنه نیز ابداعاتی داشت. نمایشهای او در نمایشگاه دیونیسوس، در دامنهٔ آکروپلیس، اجرا میشد که نخستین جایگاه نمایش یونان باستان به شمار میرفت. اسخیلوس را پایهگذار سبکهای تریلوژی و تترالوژی نیز میدانند.
تریلوژی شامل سه تراژدی به هم پیوسته مانند آگاممنون، خئوفری و اومنید است که در مجموع اورستیا را تشکیل میدهند. تترالوژی نیز علاوه بر این سهگانه، یک درام هجایی را در بر میگرفت که شخصیتهای افسانهای و جنگلی همراه دیونیسوس در آن ظاهر میشدند. اثر سیکلوپس تنها نمونهٔ باقیمانده از درام ساتیریک اسخیلوس است. از میان هفتاد اثر او، تنها هفت تراژدی به جا مانده که در آنها عظمت قهرمانان و روحیهٔ میهنپرستی یونانی بهروشنایی دیده میشود. این آثار همچنین بازتابدهندهٔ اندیشههای فلسفی عمیق دربارهٔ هماهنگی جهان و این باور هستند که هر چیز در جای خود نیکوست.