عُزّی نام یکی از بتهای بزرگ و مشهور در نزد اعراب پیش از اسلام بود، بهویژه در میان قبیله قریش که جایگاهی ویژه داشت. این بُت در محلی به نام «وادی نَخله شامیّه» واقع در مسیر راه عراق به مکه و در بالای ذات ععرق قرار داشت. عُزّی تا بدان حد مورد احترام و تقدیس قبیله قریش بود که درّهای به نام سِقام در منطقه حِراض» را به عنوان حریم و پناهگاه آن اختصاص داده و آن را همتراز حرم کعبه میدانستند. در کنار این بُت، قربانگاهی به نام غَبغَب وجود داشت که در آن مراسم قربانی انجام میشد.
خادمان و متولیان بُت عُزّی از طایفه بنیسلیم و از خاندان نُوشیبان بن جابر بن مُرّه بودند که آخرین سرپرست آنان فردی به نام ذُبیحه محسوب میشد. این بُت برای سالها به عنوان نماد قدرت و عظمت در نزد مشرکان عرب باقی ماند و مورد پرستش قرار گرفت. با ظهور اسلام و گسترش آن در سرزمین حجاز، در آستانه سال فتح مکه، پیامبر اکرم خالد بن ولید را مأمور کرد تا به سمت بتکده عُزّی حرکت کرده و آن را ویران کند. این اقدام نمادین، نقطه پایانی بر پرستش این بُت بود و نشاندهنده پیروزی توحید بر شرک در شبهجزیره عربستان به شمار میرود.