یاقوت لب

درج یاقوت لب لیلی مفرح هست، لیک کی توان بیچاره مجنون را بدان هشیار کرد

می خورد و فروزان شد و از شرم برآمد یاقوت لب یار عجب نرم برآمد

آن قبله خلخ بدو زلفین و بدو رخ یاقوت لب و سیم ِتن و سیب زنخدان

تسکین دل خسته ما آن رخ زیباست یاقوت لب لعل توام قوت روانست

تا ز یاقوت لب او نظری دادم آب ریگ این بادیه را لعل بدخشان کردم

ای بت یاقوت لب وی مه نامهربان شمع شبستان دل گلبن بستان جان