کلمه «فَبَصَرُكَ» از ریشه «بصر» به معنای دیدن و بینایی گرفته شده است. در متن قرآن، این واژه غالباً فراتر از چشم فیزیکی و حواس ظاهری به کار رفته و به بینش و درک حقیقت اشاره دارد. بنابراین، «فَبَصَرُكَ» هم شامل دیدن ظاهری و هم شناخت باطنی می‌شود، یعنی قدرت درک واقعیت‌ها و حقیقت‌ها بعد از روشن شدن مسیر الهی.
در آیه ۲۲ سوره ق، «فَبَصَرُكَ الْيَوْمَ حَدِيدٌ» به معنای این است که پرده غفلت از دید انسان کنار رفته و بینایی و بصیرتش تقویت شده است. این عبارت نشان می‌دهد که انسان پس از دریافت هدایت الهی می‌تواند حقیقت امور را واضح و روشن ببیند. در اینجا دید انسان به چشم دل و آگاهی معنوی هم مرتبط است و نشانگر افزایش درک و تیزبینی است.
این واژه یادآور است که هدایت و آگاهی الهی می‌تواند غفلت انسان را برطرف کند و توان دیدن حقایق را به او بازگرداند. «فَبَصَرُكَ» به ما یادآوری می‌کند که بصیرت حقیقی، نتیجه کنار رفتن پرده‌های نادانی و نزدیک شدن به نور هدایت است. همچنین اشاره دارد که انسان در حالت غفلت محدودیت دارد، اما با روشن شدن مسیر و بینش الهی، دید او قدرتمند و نیرومند می‌شود و قادر به تشخیص حق از باطل خواهد بود.
