غلامرضا تختی (زاده ۵ شهریور ۱۳۰۹ – درگذشته ۱۷ دی ۱۳۴۶) یک کشتی‌گیر آزاد و ورزشکار ایرانی بود که به عنوان یکی از بزرگ‌ترین قهرمانان ورزشی تاریخ ایران شناخته می‌شود. او در دوران فعالیت خود موفق به کسب مدال طلا در المپیک ۱۹۵۶ ملبورن، بازی‌های آسیایی ۱۹۵۸، و قهرمانی‌های جهانی ۱۹۵۹ و ۱۹۶۱ شد. به خاطر رفتار شجاعانه و جوانمردی‌اش، به او لقب جهان پهلوان داده شده بود.
زندگی اولیه
غلامرضا تختی در محله خانی‌آباد در جنوب تهران به دنیا آمد. او در سن ۱۵ سالگی به باشگاه پولاد رفت و کشتی را آغاز کرد. پس از مدتی کارگری در مسجد سلیمان، در سال ۱۳۲۷ به عنوان کارمند راه‌آهن ایران استخدام شد و تمرینات کشتی خود را به طور جدی آغاز کرد.
دوران حرفه‌ای
وی در سال ۱۳۲۹ اولین قهرمانی ایران را به دست آورد و در سال ۱۳۳۰ در اولین سفر بین‌المللی خود، مدال نقره مسابقات جهانی کشتی آزاد در هلسینکی را کسب کرد. او در المپیک ۱۹۵۲ هلسینکی نیز مدال نقره گرفت. او در المپیک ۱۹۵۶ ملبورن مدال طلا را به دست آورد و در سال‌های ۱۹۵۹ و ۱۹۶۱ نیز قهرمان جهان شد.
شخصیت و رفتار
تختی به خاطر رفتار جوانمردانه‌اش در مسابقات شناخته می‌شد. او به اصول اخلاقی و جوانمردی پایبند بود و در مسابقات به رقبای خود احترام می‌گذاشت. به عنوان مثال، در یک مسابقه با الکساندر مدود، کشتی‌گیر شوروی که زانویش آسیب دیده بود، او به جای حمله به پای آسیب‌دیده، به پای دیگر او حمله کرد.
فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی
تختی به خاطر دیدگاه‌های ضد رژیمش شناخته می‌شد و از فعالان طرفدار مصدق بود. او در زلزله بوئین‌زهرا در سال ۱۳۴۱ که بیش از ۱۲ هزار نفر کشته داشت، به کمک به قربانیان پرداخت و مردم را به همکاری تشویق کرد.
مرگ و میراث
جسد غلامرضا تختی در تاریخ ۱۷ دی ۱۳۴۶ در اتاق هتل خود پیدا شد. دولت ایران مرگ او را خودکشی اعلام کرد، اما برخی معتقدند که او به دلیل فعالیت‌های سیاسی‌اش به قتل رسیده است. مرگ او موجب برگزاری تشییع جنازه‌ای بزرگ شد و هزاران نفر در این مراسم حضور داشتند. او در قبرستان ابن‌بابویه در جنوب تهران به خاک سپرده شده است و هر ساله هوادارانش به یاد او مراسم یادبودی برگزار می‌کنند.
