عیب پوش

پردهٔ جرم خیالی دفتر مدح تو بس باشد آری عیب پوش عاصیان مدح و ثنا

هست چو هم نام خویش نامزد بطش و بخش بطش ورا عیب پوش بخش فراوان او

نادیده کرد هر نفس از لطف عیب پوش چندین جفا که دید ز ما دلستان ما

جهان سامان خود را عیب پوش ناقصان سازد ندارد دست هرکس را که بینی آستین دارد

قیامت بود اگر خود را چنین آلوده می‌دیدم مرا ازچشم خود پوشید فضل عیب پوش من

غرور خود سری را چارهٔ دیگر نمی‌باشد مگر گردد خیال خاک‌ گشتن عیب پوش او