زیباییشناسی یکی از شاخههای فلسفه است که به بررسی ماهیت زیبایی و سلیقه میپردازد و همچنین به فلسفه هنر مرتبط میشود، که خود حوزهای خاص در این زمینه دارد. زیباییشناسی به ما کمک میکند تا ادراکات و پدیدههای مختلف، از جمله آثار هنری سخت مانند تندیسها و پدیدههای نرم مانند موسیقی را بهتر درک کنیم؛ این پدیدهها میتوانند تأثیرات عمیقی بر روحیه و نگرش فرد بگذارند. با این حال، تعریف زیبایی به مفاهیم دیگری چون حقیقت، عشق، زندگی، مرگ، خدا، انسان، گناه و معصیت و حتی موضوعاتی مانند سیاست و فضا نیز مرتبط است و به همین دلیل دامنه بحث در این زمینه بسیار وسیع میشود. در واقع، تعریفی که از زیبایی ارائه میشود میتواند ابعاد بحث را به شدت گسترش یا محدود کند. برخی پژوهشگران نیز تلاش کردهاند زیبایی را در موضوعات عینی خاصی جستجو کنند، مانند انواع هنر، انسان، اشیاء، طبیعت و غیره. الکساندر گوتلیب بومگارتن نخستین بار در کتابی به نام Esthetique یا زیباییشناسی از این اصطلاح استفاده کرد، اما ریشههای این بحث به اندازه تاریخ فلسفه قدمت دارد.
زیبایی شناس
فرهنگستان زبان و ادب
جملاتی از کلمه زیبایی شناس
آن دو رخ را جامع آیات زیبایی شناس خوبرویان کرده زانجا آیت حسن اقتباس