بوز

بوز. [ ب َ / بُو ] ( اِ ) سبزیی که بسبب رطوبت بر روی نان و جامه و گلیم و پلاس و امثال آن هم میرسد. ( برهان ) ( از جهانگیری ) ( آنندراج ). روئیدگی و سبزیی که بواسطه رطوبت بر روی نان و پنیر و جامه و گلیم و پلاس و جز آنها بهم میرسد. ( ناظم الاطباء ). بوزک. ( از آنندراج ). بوزک، بوزه؛ سبزیی که بسبب رطوبت بر روی نان، جامه، گلیم و غیره بهم رسد. ( فرهنگ فارسی معین ). کفک. و رجوع به بوزک شود. || گرداب. ( آنندراج ). || زنبور سیاه که بر روی گلها نشیند.( برهان ) ( الفاظ الادویه ) ( جهانگیری ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). نام جانور. زنبور سیاه. ( فرهنگ فارسی معین ). || تنه درخت. ( برهان ) ( شرفنامه منیری ) ( آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ) ( فرهنگ فارسی معین ).
بوز. ( اِ ) اسب نیله که رنگش به سفیدی گراید. ( برهان ) ( رشیدی ) ( جهانگیری ) ( آنندراج )( ناظم الاطباء ). || اسب جلد و تند و تیز. ( برهان ). مطلق اسب تند و تیز. ( رشیدی ). اسب تند و تیز. ( جهانگیری ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ). اسب تندرو. اسب جلد. ( فرهنگ فارسی معین ): 
پیش ستمکاره مکن پشت کوز
زآن که فراوان نزید اسب بوز.امیرخسرو دهلوی. || مردم تیزفهم و صاحب ادراک را نیز بطریق استعاره بوز گویند. چنانکه مردم بی ادراک کندفهم را کودن خوانند. و کودن، اسب گمراه پالانی باشد. ( برهان ) ( جهانگیری ) ( آنندراج ). به استعاره مردم فهیم را گویند. چنانکه کودن که اسب پالانی بی ادراک است. ( رشیدی ). مردم تیزفهم صاحب ادراک. ( ناظم الاطباء ). مرد تیزهوش صاحب ادراک. مقابل کودن. ( فرهنگ فارسی معین ): 
شاگرد تو من باشم گر کودن اگر بوزم 
تا زآن لب خندانت یک خنده بیاموزم.مولوی.
بوز. ( اِ ) گرانی و سنگینی تب و حرارت. ( آنندراج ).