رضا

رضا یکی از درجات و مقام‌های عالی معنوی است که در علم اخلاق اهمیت ویژه‌ای دارد. در زبان، رضا به معنای خشنودی و در تضاد با سخط است و همچنین به معنای انتخاب و اختیار نیز به کار می‌رود. این واژه به توافق میل انسان با آنچه که با آن مواجه است اشاره دارد. به معنای ترک اعتراض به مقدرات الهی در باطن و ظاهر، به صورت گفتاری و عملی است، به گونه‌ای که فرد از خداوند چیزی بیشتر از آنچه که مقرر کرده است، نخواهد. این حالت، بالاترین درجه تکامل به شمار می‌آید؛ زیرا تکامل دارای مراحل مختلفی است: نخست صبر، سپس تنزیه خداوند، آنگاه سپاس و ستایش پروردگار و در نهایت رضا به قضای الهی. اگر این واژه از صفات ذاتی خداوند بود، این صفت تغییر ناپذیر و همیشگی می‌بود. در حالی که انسان ممکن است امروز کار نیکویی انجام دهد و خدا از او راضی باشد، اما اگر فردا کار نادرستی انجام دهد، خدا از او ناراضی خواهد بود و اگر بعداً توبه کند، دوباره خدا از او راضی می‌شود. بنابراین، رضا صفت ذات نیست، بلکه صفت فعل است.