خلفای عباسی، نسل دوم خلافت اسلامی بودند که پس از سقوط امویان به قدرت رسیدند. این خلافت در قرن هشتم میلادی تأسیس شد و به مدت بیش از 500 سال ادامه یافت. خلفای عباسی با مرکزیت بغداد، که به عنوان پایتخت فرهنگی و علمی جهان اسلام شناخته می‌شود، نقش بسزایی در گسترش علم، ادب و هنر ایفا کردند. این دوره به عنوان دوره‌ای طلایی در تاریخ اسلام به شمار می‌آید که در آن دانشمندان و فیلسوفان بزرگی ظهور کردند. خلفای این سلسله به حمایت از فرهنگ و علم پرداخته و مؤسسات علمی و کتابخانه‌های عظیمی را تأسیس کردند. همچنین، در این زمان، تجارت و فعالیت‌های اقتصادی رونق یافت و ارتباطات میان ملت‌ها گسترش پیدا کرد. خلفای عباسی توانستند با ایجاد یک نظام حکومتی قوی و کارآمد، ثبات را به امپراتوری اسلامی بازگردانند. با این حال، این خلافت در طول تاریخ خود با چالش‌های متعددی مانند شورش‌ها و نزاع‌های داخلی مواجه شد که بر سرنوشت آن تأثیرگذار بود. در نهایت، سلطنت عباسیان به دلیل عوامل مختلفی مانند تهاجم مغولان و فروپاشی سیاسی به تدریج رو به زوال نهاد.
خلفای عباسی
ویکی واژه
نام خاندانی یک سلسله از قوم عرب، که پس از خلفای‌اموی در آغاز جهانگیری اسلام تأسیس شدند. وجه تمایز خلفای عباسی با خلفای اموی در این است که امویان قاتل اهل‌بیت پیامبر بودند، ولی عباسیان محب اهل‌بیت بودند. بانی این سلسله سفّاح است و پس از او منصور عباسی، و پس از او پسرش مهدی عباسی و بعد از او پسر مهدی، هادی عباسی، و بعد از هادی، هارون‌الرشید، و بعد از او مامون بود. پایتخت ایشان بغداد و سیطره آنها تا سمرقند است.
