کاسی

قوم کاسیان، ساکنان باستانی دامنه‌های زاگرس، در نیمه دوم هزاره دوم پیش از میلاد در غرب فلات ایران به قدرت رسیدند. بر اساس گزارش‌های مربوط به دوره سلطنت پسر حمورابی، ارتش آن ها حملات خود را دفع کرد. پس از آن، به مدت ۱۵۰ سال، بابل تحت نفوذ صلح‌آمیز این کوه‌نشینان قرار داشت که برای کار به عنوان کشاورز به دشت می‌آمدند. حدود نیمه قرن هجدهم پیش از میلاد، با زور وارد بابل شده و آن را اشغال کردند. سلطه آن‌ها طولانی‌ترین دوره فتح خارجی در بین‌النهرین بود که ۵۷۶ سال به طول انجامید و در سال ۱۱۷۱ پیش از میلاد به پایان رسید. منطقه زاگرس که خاستگاه کاسیان بود، مربوط به بخش مرکزی رشته کوه‌های لرستان جدید است، اما حکومت آن‌ها به شمال و شرق آن ولایت نیز گسترش یافت و به گفته برخی محققان، ناحیه اطراف همدان را نیز شامل می‌شد. توده جمعیت، که در اصل آسیایی بودند، در آغاز هزاره دوم پیش از میلاد توسط هند و اروپاییان – که حکومتی اشرافی و نظامی با جمعیت اندک تشکیل داده بودند – مجاز شدند که خود را در میان طبقه حاکمه جای دهند، هرچند زبان خویش را از دست دادند. متون بابلی مربوط به کاسیان نشان می‌دهد که در ناحیه آن‌ها اختلاطی از آیین‌های مختلف وجود داشته که در آن خدایانی از منشأ آسیایی در کنار خدایان بابلی و ارباب انواع هند و اروپایی قرار داشته‌اند؛ به عنوان مثال، شوریشِن (سوریای هندو)، ماروتاش یا ماروت هندی، و بوریاش که بورآس یونانی باشد. به نظر می‌رسد که اسب نشانه‌ای الهی در نظر کاسیان بوده و احتمالاً توسط طبقه حاکمه در آن ناحیه وارد شده، چنانکه در دولت میتانی نیز همین امر تحقق یافته است.