کلمه محجوب در زبان فارسی به معنای پوشیده یا پنهان است و در برخی زمینه‌ها به افرادی اشاره دارد که به دلیل ویژگی‌های خاص خود، از دید دیگران دور مانده‌اند یا به نوعی در جامعه یا محیطی خاص، کمتر دیده می‌شوند.
معنای عمومی:
در معنای کلی، محجوب به فردی اطلاق می‌شود که به دلیل ویژگی‌های شخصیتی، اجتماعی یا فرهنگی خود، در معرض دید و توجه دیگران قرار نمی‌گیرد. این افراد ممکن است به دلایل مختلفی مانند خجالت، حیا یا عدم تمایل به جلب توجه، در پس‌زمینه قرار بگیرند.
معنای مذهبی:
در برخی متون دینی و مذهبی، محجوب به افرادی اشاره دارد که به دلیل رفتار یا عقاید نادرست، از درک حقیقت یا هدایت الهی محروم شده‌اند.
استفاده ادبی:
در ادبیات فارسی، واژه محجوب ممکن است به عنوان صفتی برای توصیف شخصیت‌های داستانی یا شعرها به کار رود، به ویژه در زمینه‌هایی که به حیا، عفت و دوری از توجه عمومی اشاره دارد.
