واژه «گچه» در متون قدیمی فارسی به کسی گفته میشود که زبان او به فصاحت جاری نباشد و نتواند روان و صریح سخن بگوید. این کلمه در منابع کلاسیک مانند برهان، آنندراج و جهانگیری به همین معنی آمده است و به طور کلی صفتی برای افرادی است که قدرت بیان صحیح و فصیح ندارند.
در برخی مناطق ایران، مانند سبزوار، واژه «گچه» علاوه بر معنای فصاحتنداشتن، برای اشاره به شخص کمعقل و نافصیح نیز به کار رفته است. همچنین در کاربرد محلی و عامیانه، این لفظ برای فراخواندن حیواناتی مانند بزها و گاوها نیز استفاده میشود؛ به عنوان مثال در گلپایگان با عبارت «گچی گچی» گاوها را صدا میکنند.
به طور خلاصه، «گچه» صفتی است که برای افرادی به کار میرود که قادر به سخن گفتن فصیح و روان نیستند و در برخی فرهنگها و گویشها، کاربردی عامیانه و حتی طنزآمیز نیز دارد. این کلمه هم جنبهی توصیفی برای انسان دارد و هم در برخی موارد به عنوان اصطلاحی برای حیوانات به کار رفته است.