معنی اسم
طبق منابع مذهبی، به ویژه در تورات، کنعان به معنای حلیم و بردبار است. این ویژگی‌ها نشان‌دهنده شخصیت‌هایی هستند که با صبر و شکیبایی به مشکلات زندگی مواجه می‌شوند و این نام می‌تواند نمادی از چنین ویژگی‌هایی برای فردی باشد که این نام را به او می‌دهند.
پسر حام و نوه نوح
در تورات، کنعان به عنوان پسر حام و نوه نوح معرفی شده است که به عنوان جد کنعانیان شناخته می‌شود. آن‌ها قومی بودند که در سرزمینی که امروزه شامل بخش‌هایی از اسرائیل، فلسطین، لبنان و سوریه می‌شود زندگی می‌کردند، به موجب روایت‌های عهد عتیق، نوح حام را نفرین کرد و این نفرین به این قوم نیز رسید.
شهر یا دهکده باستانی
کنعان همچنین به عنوان نام یک شهر یا دهکده باستانی فنیقی یا سوری واقع در ساحل شرقی دریای مدیترانه شناخته می‌شود. این منطقه محل زیست برخی از پیامبران بنی‌اسرائیل، از جمله حضرت یعقوب و پسرش یوسف بوده است.
سکونتگاه‌های دائمی تنها چند سده بعد در حدود ۲۸۰۰–۳۰۰۰ سال پیش از میلاد در عصر برنزِ آغازین و در تپهٔ جنوب شرقی در قالب یک روستای کوچک شکل گرفت. ساکنان شهر در این دوران کنعانیان بوده‌اند، که به عقیدهٔ باستان‌شناسان با پذیرش کیش یکتاپرستی بر محور یهوه بنی‌اسرائیل را شکل دادند.
در داستان اوگاریتی، بعل که خدای طوفان است با هدف تحکیم پادشاهی‌اش، خدایان آب‌ها و زیرزمین (یم و موت) را شکست می‌دهد و جایگزین ال می‌شود. این داستان به قرن چهاردهم قبل از میلاد تعلق دارد. احتمالاً بادی که در ۱:۲ در روایت پیدایش می‌وزد، با بادی که بعل برای شکست‌دادن خدای دریا به کار گرفت مرتبط است. می‌توان باب اول سفر پیدایش را نسخه کمتر اسطوره‌ای داستان کنعانی محسوب کرد.
گویش‌های آرامی منطقه‌ای در غرب هم همان سرگذشتی را داشتند که برای این گویش‌ها در شرق رخ داد. آن‌ها را به راحتی می‌توان از گویش‌های شرقی و آرامی پادشاهی تشخیص داد. در این مناطق، آرامی در کنار گویش‌های کنعانی استفاده می‌شد و پس از چندی در قرن یکم پیش از میلاد جای فینیقی را گرفت. آرامی همچنین جای زبان زبان عبری را نیز به عنوان زبان گفتار در اوایل قرن چهارم پیش از میلاد گرفت.