مکش

هر تن بود بکشمکش جان خویشتن در جان ماست کشمکش و های و هوی دوست

یا وفا یا ستم از کش بکشم چند کشی گوئی آزار پر کاه بکش کاه مکش

رنج بقا مکش‌ که نفس‌های پر فشان در گلشن خیال نسیمی وزیده‌اند

گر اره ات نهند به سر سر مکش که آن بر فرق فقر کنگره تاج کبریاست

صفای آینه صبح را نگر ز آن پیش که یابد از تف آه ستمکشان تاری

هین مکش بهر هوا آن بار علم تا ببینی در درون انبار علم