مربوب واژه‌ای عمیق و پرمعنا در زبان فارسی و عربی است که ریشه در مفهوم ربّ یا پروردگار دارد. این کلمه به معنای پرورش‌یافته، بنده و مملوک به کار می‌رود و در متون کهن فارسی و عربی، از جمله منتهی‌الارب و آنندراج، به آن اشاره شده است. واژه مربوب، تداعی‌کننده رابطه‌ای عمیق میان پرورنده و پرورش‌یافته است؛ رابطه‌ای که در آن، موجودی تحت تربیت و ولایت دیگری قرار می‌گیرد و رشد و نمو او مرهون توجه و تدبیر پروردگار است.
در نگاهی گسترده‌تر، این واژه را می‌توان مترادف با مخلوق نیز دانست، چنان که در غیاث‌اللغات و آنندراج نیز به این معنا اشاره شده است. این هم‌معنایی، بر این حقیقت تأکید دارد که هر موجودی در عالم هستی، آفریده و پرورش‌یافته‌ای است که وجودش وابسته به خالق و پروردگار است. بدین ترتیب، مفهوم مربوب فراتر از صرفاً یک رابطه بندگی، به وضعیت وجودی هر آنچه در هستی یافت می‌شود، اشاره دارد؛ موجودیتی که هستی و کمال خود را از منبعی والاتر کسب می‌کند.