محجّه به صورت صحیح محجّه نوشته می‌شود و به معنای میانۀ راه، وسط راه، یا مسیری است که برای رسیدن به مقصدی طی می‌شود. این واژه، علاوه بر کاربرد عام در اشاره به مسیر و راه میانی، در برخی متون، به‌ویژه متون دینی و فلسفی، برای بیان مفاهیم عمیق‌تری به کار رفته است. مفهوم محجّه می‌تواند به مسیری اشاره داشته باشد که هموار و مستقیم نبوده، بلکه دارای فراز و نشیب، پیچ و خم، یا شیب ملایم است و پیمودن آن نیازمند درایت و استقامت است.
در ساحت متون دینی، محجّه اغلب به راه و روشی اطلاق می‌شود که توسط پیامبران و اولیای الهی تبیین شده و هدایت‌گر انسان به سوی سعادت حقیقی است. این مسیر، که همان صراط مستقیم الهی است، نه تنها راه رسیدن به حق و حقیقت را نمایان می‌سازد، بلکه معیاری برای سنجش اعمال و نیات انسان‌ها نیز به شمار می‌رود. محجّه در این معنا، بر وضوح و روشنی دلالت دارد؛ به گونه‌ای که حق از باطل تمیز داده شده و گمراهی در آن راه ندارد، هرچند که طی کردن آن دشواری‌های خاص خود را داشته باشد.