متحابّ ریشه‌ای عربی دارد و در زبان فارسی نیز با همین ساختار و معنا به کار می‌رود. این واژه از ریشه حُبّ به معنای دوست داشتن و عشق ورزیدن می‌آید و بیانگر حالتی است که افراد متقابلاً یکدیگر را دوست می‌دارند. به عبارت دیگر، وقتی دو یا چند نفر متحابّ هستند، یعنی عواطف مثبت و محبت‌آمیزی بینشان در جریان است و این حس دوست داشتن یک‌طرفه نیست، بلکه به صورت دوسویه تجربه می‌شود.
در ادبیات فارسی، به ویژه متون کهن و اشعار عارفانه، کلمه متحابّ به کرات به چشم می‌خورد و معمولاً برای توصیف پیوندهای عمیق انسانی، دوستی‌های صمیمی، و حتی روابط عاشقانه به کار رفته است. این واژه نه تنها به معنای دوست داشتن صِرف، بلکه به معنای دوست داشته شدن نیز هست و بر جنبه‌ای از رابطه تأکید می‌کند که در آن هر دو طرف به یک اندازه درگیر احساس محبت هستند. این مفهوم نشان‌دهنده‌ی نوعی تعادل و تبادل عاطفی است که در آن، دوستی یا عشق، میان افراد به صورت برابر تقسیم شده است.