لاکنو به عنوان یک نام خاص (اِخ) طبقه‌بندی می‌شود. این شیوه ارجاع‌دهی، که در متون مرجع و لغت‌نامه‌های تخصصی رایج است، نشان می‌دهد که صورت اولیه یا مرجح این مدخل، لوکنو می‌باشد. بنابراین، لاکنو صرفاً یک املای ثانویه یا نسخه‌ای مکتوب با تحولات آوایی یا نسخه‌برداری تاریخی است که خواننده را به سوی مدخل اصلی جهت دسترسی به شرح جامع و کامل هدایت می‌کند. این ساختار، کارکرد اصلی منابع مدون را در هدایت دقیق مخاطب به کانون اطلاعات محقق می‌سازد.
ضرورت ارجاع به لوکنو در این مدخل، تأکیدی بر اهمیت استانداردسازی نام‌ها در پژوهش‌های تاریخی، جغرافیایی، یا ادبی است. در حوزه‌هایی که با اسامی خاص سروکار داریم، ثبات در املای واژگان برای جلوگیری از تشتت اطلاعات و اطمینان از صحت منابع ضروری است. این ارجاع متقابل تضمین می‌کند که تمام جزئیات مربوط به این شخصیت یا مفهوم خواه یک شخصیت تاریخی، یک واژه نادر در متون کلاسیک، یا یک مکان جغرافیایی تنها در ذیل مدخل اصلی و معتبر گردآوری شده و از پراکندگی توضیحات جلوگیری شود.
