فقر مطلق و نسبی دو مفهوم مهم در تحلیل شرایط اقتصادی و اجتماعی هستند.
فقر مطلق به عدم توانایی در تأمین نیازهای اساسی مانند غذا، پوشاک و مسکن اشاره دارد. این نوع معمولاً با درآمد مشخصی تعریف می‌شود که زیر آن، افراد قادر به زندگی سالم نیستند.
از سوی دیگر، فقر نسبی به شرایطی اشاره دارد که در آن افراد نمی‌توانند استانداردهای زندگی حداقلی را در مقایسه با دیگران در همان جامعه تأمین کنند. این نوع به تفاوت‌های اقتصادی و اجتماعی در یک جامعه اشاره دارد و به نوعی نابرابری را نشان می‌دهد.
در فقر مطلق، معیارها عینی و مشخص هستند، در حالی که در فقر نسبی، معیارها به شرایط اجتماعی و فرهنگی بستگی دارند. به عبارت دیگر، فردی که در یک جامعه ثروتمند زندگی می‌کند ممکن است احساس فقر بیشتری کند، حتی اگر نیازهای اولیه‌اش برآورده شود.
بنابراین، در تحلیل‌های اقتصادی، هر دو نوع مفهوم اهمیت دارند و نیاز به سیاست‌های متفاوت برای کاهش آنها وجود دارد.
