غفلت

غفلت. [ غ َ ل َ ] ( ع مص ) گذاشتن. فراموش کردن. ( منتهی الارب ). سهو. ( دهار ). رجوع به غفلة شود. || بی خبر گشتن. ( منتهی الارب ). نادانستن چیزی و توجه نداشتن به چیزی. ( فرهنگ نظام ). بی خبری و فراموشی. بی تمیزی و نادانی و بی تدبیری و بی پروایی. تهاون و سهل انگاری و عدم اعتناء. کاهلی و سستی. ( ناظم الاطباء ). بی خبری. غرارت. غرة.ناآگاهی. غافل بودن. رجوع به غفلة شود

[ویکی فقه] «غفلت» ضدّ توجه و تفکر است. رذیله ای است بسیار پست که انسان را به سقوط می کشاند؛ و به قول قرآن شریف، انسان را تا سرحدّ حیوان، بلکه پست تر تنزّل می دهد.
رذیله «غفلت» ضدّ توجه و تفکر است. از نظر اخلاق، هر چه «توجه و تفکر» عالی و بالا باشد و موجب تعالیِ انسان می شود، «غفلت» رذیله ای است بسیار پست که انسان را به سقوط می کشاند؛ و به قول قرآن شریف، انسان را تا سرحدّ حیوان، بلکه پست تر تنزّل می دهد: «وَلَقَدْ ذَرَاْنا لِجَهَنَّمَ کَثیراً مِنَ الْجِنِّ وَ الْانْسِ لَهُمْ قُلُوبٌ لا یَفْقَهُونَ بِها وَ لَهُمْ اَعْیُنٌ لا یُبْصِرُونَ بِها وَلَهُمْ اذانٌ لا یَسْمَعُونَ بِها اوُلئِکَ کالاَنْعامِ بَلْ هُمْ اَضَلُّ اوُلئِکَ هُمُ الْغافِلُونَ؛ تحقیقاً (گروه) کثیری از جنّ و انس را (گویا) برای جهنم آفریدیم؛ (زیرا) اینان قلب دارند، ولی حقایق را نمی فهمند؛ و چشم دارند، ولی نمی بینند. که سرانجام نافرمانی خدا چیست؛ و گوش دارند ولی نمی شنوند؛ (و خود را به کری می زنند) اینان همچون چهارپایان بلکه گمراه ترند؛ آنها غافلند. و غفلت شان از شنیدن و دیدن انسانی و تفکر محرومشان کرده است.»افرادی که غفلت بر دلشان حکم فرماست چشم دارند اما نمی بینند؛ گوش دارند اما نمی شنوند؛ دل دارند اما نمی فهمند؛ و این ها حیوانند، از حیوان هم پست ترند؛ و اگر درباره ی غفلت جز این آیه ی شریفه چیزی نداشتیم، بس بود تا بگوئیم که صفت غفلت، صفت مذمومی است.در آیه دیگر می فرماید: «غفلت دل را مهر می کند؛ چشم و گوش را مهر می کند.» افرادی که غفلت دارند دل ندارند؛ دلشان قفل شده است؛ دلی که بفهمد، گوشی که حق را بشنود و چشمی که حق را ببیند ندارند، و بالاخره مُهرِ غفلت این ها را تا سرحدّ حیوانیت رسانده است.صفت غفلت بر عکس صفت توجه، انسان را به سقوط می کشاند. نمی گذارد دنیا و آخرت داشته باشد. این غفلت نظیر توجه و تفکر، مراتب دارد. ما فعلاً کار به آن نداریم.
اقسام غفلت
بحث درباره غفلت است به اعتبار متعلق آن نه مراتب آن که عبارتند از:
← غفلت از دشمن
۱. ↑ اعراف/سوره۷، آیه۱۷۹. 
...
[ویکی شیعه] غفلت بی توجهی و یا کم توجهی انسان به سرنوشت و سعادت دنیا و آخرت خود است؛ به گونه ای که فرد غافل، رفتار و اعمال خویش را بدون دقت و آینده نگری دنبال می کند و به حقایق دنیا و آخرت توجهی ندارد.
غفلت در مقابل «ذکر» به هرگونه بی خبری، بی توجه بودن و توجه نداشتن به چیزی از واقعیت های فعلی و آینده و گذشته گفته می شود. در قرآن ۳۵ مرتبه کلمه غفلت به کار رفته است. از نشانه های انسان های غافل:اشتباه کردن، پند نگرفتن از حوادث دنیا،هدردادن اوقات و همنشینی با فاسدان است. در روایات اسلامی غفلتی مزمت شده که در مقابل نشانه های الهی عبرت گرفته نشود.