آداب و رسوم دلاوری و شرافت که شهسواران در دوران قرون وسطی خود را ملزم به رعایت آن می‌دانستند. از جمله فضایل این آیین می‌توان به پرهیزکاری، شرافت، دلیری، ادب، پاکدامنی و وفاداری اشاره کرد. این اصطلاح در ابتدا به طبقه جنگاوران سواره‌نظام در دوران فئودالیته قرون وسطی اطلاق می‌شد. آیین آن که ریشه در آداب و رسوم قبایل ژرمنی داشت، در فرانسه و اسپانیا در دوران فئودالی رشد کرد و به سرعت به سایر نقاط اروپا گسترش یافت. این آیین در قرن‌های ۱۲ و ۱۳ به اوج شکوفایی خود رسید و جنگ‌های صلیبی به تقویت آن کمک کرد. نخستین گروه‌های آنان شامل شهسواران مهمان‌نواز و پرستشگاه بودند که وظیفه‌شان خدمت به زائران فلسطین بود. ورزش محبوب آن ها شرکت در مسابقات پهلوانی یا نیزه‌بازی سوار بر اسب بود.
شهسواری
لغت نامه دهخدا
فرهنگ فارسی
دانشنامه آزاد فارسی
شَهسَواری (chivalry)
شهسواری درون مایۀ ادبیات غیردینی آن روزگار بود. در قرن ۱۱م شهسواران دارای وظایف و مسئولیت های بسیار بودند. حتی شاهان می بایست تعلیم شهسواری می دیدند و ابتدا در مقام «غلام بچه» و سپس «سپردار» ملازم شهسواران باشند تا سرانجام لیاقت دریافت مهمیز زرین را، که از نمادهای شهسواری بود، احراز کنند. شهسواران، پیش از احراز صلاحیت شهسواری و تقبل وظایف و امتیازات جدید، شبی را به مراقبه در زاویۀ کلیسا سپری می کردند. طی جنگ های صلیبی، مَرْتبت شهسواری حائز ارزش معنوی عمیقی شد، چنان که انگیزۀ شهسواران از پیکار با مسلمانان در فلسطین دفاع از مسیحیت بود.
جملاتی از کلمه شهسواری
کیست آن مقتدای دنیی و دین شهسواری به شاهراه یقین
در صف خیل خسروان ننشست شهسواری چو او به خانه زین
