رایحه واژه‌ای اصیل و کهن در زبان فارسی است که ریشه در زبان عربی دارد. این واژه در تلفظ اصلی خود به صورت رایحة و با تلفظ رایحه به کار می‌رود و به معنای بوی خوش، عطر دل‌انگیز و هر گونه رایحه مطبوع است. کاربرد این کلمه در متون ادبی و گفتارهای فاخر، نشان‌دهنده غنای زبانی و دقت نظر گوینده در انتقال مفهومی ظریف و ادراک‌پذیر است.
در گسترهٔ زبان و ادبیات فارسی، واژهٔ رایحه علاوه بر معنای تحت‌اللفظی خود، اغلب به‌صورت استعاری و برای اشاره به فضایل اخلاقی، نشانه‌های امید و هر پیام روح‌بخش و معنوی نیز به کار می‌رود. این کلمه با حفظ ساختار اصلی خود، به خوبی در بافت جملات فارسی جای گرفته و بیانگر پیوند عمیق بین فرهنگ‌ها و تأثیرپذیری ادبیات فارسی از زبان عربی در عرصهٔ واژه‌گزینی است.
بنابراین، تنها یک واژه برای توصیف بوی خوش نیست، بلکه حامل مفهومی فراتر از حس بویایی است و طنینی از لطافت، زیبایی و اثرگذاری نیکو را در ذهن مخاطب برمی‌انگیزد. به کارگیری این واژه در متون رسمی و ادبی، بر غنای بیان و دقت در انتقال معنای مورد نظر می‌افزاید و گواهی بر پویایی و ظرفیت بالای زبان فارسی است.