واژه آمرزنده در زبان فارسی به معنای بخشاینده و گذشت‌کننده است. این واژه بیشتر در مفاهیم دینی، اخلاقی و عرفانی به کار می‌رود و به کسی یا چیزی اشاره دارد که گناهان، خطاها یا اشتباهات دیگران را نادیده می‌گیرد و از آن‌ها می‌گذرد.
ریشه واژه: این کلمه از ریشه فعل آمرزیدن گرفته شده است که به معنای بخشیدن یا عفو کردن گناه یا خطا است. این واژه به لحاظ ساختاری، اسم فاعل است و به کسی یا چیزی اشاره دارد که عمل آمرزیدن را انجام می‌دهد.
در مفاهیم دینی و عرفانی: این واژه بیشتر برای خداوند به کار می‌رود و به معنای بخشنده گناهان و خطاهای انسان‌ها است. در این معنا، خداوند به‌عنوان کسی که انسان را می‌آمرزد و از گناهان او می‌گذرد، توصیف می‌شود. برای نمونه: «خداوند آمرزنده و مهربان است.»
کاربرد در ادبیات و زبان روزمره: این واژه اغلب در اشعار و متون عرفانی برای توصیف خداوند و ویژگی بخشندگی او به کار می‌رود. مثال: «گر گناهی کرده‌ام، تو آمرزنده‌ای / دست من گیر، ای خداوند کریم»
در زبان محاوره: در محاوره، گاهی برای اشاره به انسان‌هایی که بخشنده و گذشت‌کننده هستند نیز استفاده می‌شود: «آدم آمرزنده‌ای است، همیشه اشتباهات دیگران را نادیده می‌گیرد.»
مترادف‌های این کلمه: بخشنده، گذشت‌کننده، عفوکننده و مهربان (در برخی موارد).