اتراق در زبان فارسی به معنای توقف و ماندن موقت در یک مکان برای استراحت یا گذراندن شب است. این واژه بیشتر در مورد مسافران، کاروانها یا افرادی به کار میرود که در مسیر حرکت خود، جایی را برای مدتی کوتاه انتخاب میکنند تا استراحت کنند و سپس به مسیر ادامه دهند.
توقف موقت و گذرا: اتراق به معنای توقفی کوتاهمدت است که بعد از آن فرد یا گروه ادامه مسیر میدهند. این توقف میتواند برای استراحت، تامین غذا یا خواب باشد و برخلاف سکونت دائم، موقتی و محدود است.
کاربرد در سفر و کوچ: اتراق بیشتر در زمینه سفر، مهاجرت، کوچ عشایری یا کاروانها مطرح میشود و نشاندهنده یک مرحله از مسیر حرکت است که برای استراحت یا آماده شدن برای ادامه راه انجام میگیرد.
کاربرد در زندگی و فرهنگ: این عمل در فرهنگهای مختلف به خصوص در جوامع کوچنشین و مسافران اهمیت زیادی دارد و بخشی از سبک زندگی آنها را تشکیل میدهد. در متون ادبی و تاریخی نیز اتراق به عنوان نمادی از توقف موقت در مسیر زندگی یا سفر به کار رفته است.
اتراق. [ اُ ت ُ / اُ ] ( ترکی، اِ ) توقف چندروزه در سفری بجائی.
- اتراق کردن؛ نشستن در منزلی چند روزی. موقتاً در منزلی اقامت گزیدن.
( اُ ) [ تر. ] ( اِ. ) = اطراق: توقف کردن در حین سفر، اقامت کوتاه مدت در جایی خاصه هنگام شب.
توقف موقت مسافر در جایی میان راه.
اوتراق: توقف مسافردرجائی میان راه، اقامت موقت درمنزلی میان راه
( اسم ) توقف چند روزه در سفری بجایی.
{stopover, stop-off, layover} [گردشگری و جهانگردی] توقفی کوتاه در طول سفر برای صرف غذا و استراحت یا دیدار دوستان
اُتراق
(یا: اطراق؛ استراحت؛ راحت باش) از اصطلاحات نظامی دورۀ قاجار، به معنی اقامت و استراحت موقت اردوی نظامی در مسیر حرکت. اتراق اردو یا قشون به دو صورت است: ۱. اتراق انتظاری که اتراقی بلند مدت است پیش از جنگی قریب الوقوع؛ ۲. اتراق لابدی که اتراقی کوتاه مدت در حین حرکت به دستور فرمانده یا به سبب حادثه ای غیرمنتظره.
اطراق: توقف کردن در حین سفر، اقامت کوتاه مدت در جایی خاصه هنگام شب.
💡 رودخانه زشک، از میان روستا عبور میکند. این رودخانه از کوههای سیاه خانی و گودرزد رشته کوه بینالود سرچشمه میگیرد و پس از مشروب نمودن اراضی و باغهای روستا، به رودخانه کشف رود میپیوندد. حواشی رودخانه زشک، به ویژه در بهار و تابستان، محل اتراق موقت گردشگران است.
💡 وندر آن ساحات گردان نامور فتحی عیان زان سپس برگشت وکرد اتراق در دشت مغان
💡 برای برگزاری این آیین هرساله در روز شصت و نهم سال توسط دشتبان محل فراخوان جار زده میشد و زمان فرارسیدن آیین به آگاهی مردم میرسید. هرکس به فراخور توانایی خود، خورش یک یا چند روز خود و خانوار خود را مهیا مینمود، هر تیره و تباری بخشی از حوزه کنار آبشار را برای اسکان و اتراق خود و فامیل با عنوان یورت آماده نموده بود. (واژه یورت (یا یورد) در زبان مغولی به محل اتراق و سکونت (تابستانی) گفته میشود.