ابرو

آبرو به حیثیتی اطلاق می‌شود که انسان به واسطه آن مورد ستایش یا سرزنش قرار می‌گیرد، چه این حیثیت به خود او مربوط aباشد و چه به خانواده و نزدیکانش. همچنین، آبرو به ناموس نیز تعبیر می‌شود و این مفهوم در زمینه‌های مختلف فقهی مانند طهارت، نماز، حج، جهاد و تجارت مورد توجه و بررسی قرار گرفته است. شریعت اسلام برای آبروی انسان همانند جان او اهمیت ویژه‌ای قائل است؛ به‌گونه‌ای که دفاع از آن را واجب دانسته و در برخی موارد، با شرایط خاص، ریختن خون کسی که به آبرو تجاوز می‌کند را مجاز شمرده است. همچنین، ترک برخی از واجبات مهم به منظور حفظ آبرو را نیز جایز می‌داند. یکی از بزرگ‌ترین سرمایه‌های انسان‌ها، آبرو است. هر فردی از آشکار شدن ضعف‌ها و رفتارهای ناپسند خود ترس دارد. از دست دادن وجهه و آبرو می‌تواند آغازگر بسیاری از هنجارشکنی‌ها، بزهکاری‌ها و گناهان باشد. یکی از پرکاربردترین واژه‌ها در قرآن کریم و متون روایی، ایمان و مشتقات آن است. این واژه علاوه بر مفهوم گرویدن و باور داشتن، به معنای ایمن کردن دیگران نیز می‌باشد. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند: آیا به شما بگویم چرا مؤمن، مؤمن نامیده می‌شود؟ زیرا او به مردم نسبت به جان و مالشان ایمنی می‌بخشد. آیا می‌خواهید بدانید که مسلمان کیست؟ کسی که مردم از دست و زبان او در امان باشند. به وضوح مشخص است که ارزش آبرو از مال بیشتر است.