اهلیت به معنای توانایی و صلاحیت فرد برای انجام فعالیت‌ها، اتخاذ تصمیمات و تصرف در امور مختلف است. این واژه به دو جنبه اصلی تقسیم می‌شود:
تمتع: اشاره به داشتن حقوق و مزایای قانونی، یعنی اینکه فرد می‌تواند از حقوق خود بهره‌مند شود.
استیفا: اشاره به توانایی فرد برای انجام عمل حقوقی و استفاده از حقوق خود، یعنی اینکه فرد می‌تواند به طور قانونی اقدام کند.
به عنوان مثال: در قراردادها برای اینکه یک فرد بتواند قراردادی را امضا کند، باید دارای اهلیت استیفا باشد، یعنی به سن قانونی رسیده و از نظر عقلانی توانایی لازم را داشته باشد.
کاربردها
در حقوق: این اصطلاح به عنوان یک مفهوم کلیدی در حقوق مدنی و حقوق کیفری مطرح می‌شود. برای مثال، در بسیاری از نظام‌های حقوقی، افراد باید دارای اهلیت باشند تا بتوانند قرارداد ببندند یا در دادگاه‌ها شکایت کنند.
در جامعه: اهلیت ممکن است به شایستگی و توانایی افراد در انجام وظایف اجتماعی و خانوادگی نیز اشاره داشته باشد، مانند شایستگی در تربیت فرزندان یا توانایی مشارکت در فعالیت‌های اجتماعی.
