اورا

روی گرمی هرگز از گل عندلیب ما ندید ای خوشا پروانه کاورا کارفرما آتش است

چون بگذری از سبع‌ها، وز ماوراء طبع‌ها بینی تلال و ربع‌ها، زآثار یار منتخب

زلف اورا مار کردندورخش را گنج حسن هم بلنداقبال را ویرانه می کردندکاش

شهنشها ملکا داورا جهان دارا زهی ز داوریت در جهان جهان دگر

مرد محیی و سیه پوشید بهر ماتمش هرکجا ورقی بود ز اوراق دیوان من است