استریکنین، آلکالوئیدی بلورین و سفیدرنگ است که فاقد بو و دارای طعمی بسیار تلخ می‌باشد. این ماده به دلیل سمیت فوق‌العاده و کشندگی بالا، حتی در مقادیر اندک، شهرت دارد. استریکنین به عنوان یک شبه‌قلیایی طبقه‌بندی میشود و از دو گونه گیاهی مشخص، یعنی کچوله (Strychnos nux-vomica) و پاپیته (Strychnos ignatii)، استخراج می‌گردد.
در حوزه پزشکی، استریکنین در گذشته و در مقادیر بسیار جزئی، به عنوان یک محرک سیستم عصبی مرکزی و برای مصارف درمانی خاص مورد استفاده قرار می‌گرفته است. با این حال، به دلیل پنجره درمانی بسیار باریک و خطر بالای مسمومیت، استفاده از آن در حال حاضر بسیار محدود و تحت نظارت دقیق صورت می‌گیرد. مکانیسم اثر آن عمدتاً از طریق مهار گیرنده‌های گلیسین در نخاع و ساقه مغز است که منجر به افزایش تحریک‌پذیری نورون‌ها میشود.
با توجه به سمیت شدید استریکنین، هرگونه استفاده از آن خارج از چارچوب‌های درمانی مشخص و بدون نظارت کارشناسانه، می‌تواند عواقب جبران‌ناپذیری به همراه داشته باشد. تحقیقات همچنان در زمینه بررسی پتانسیل‌های دارویی این آلکالوئید در دوزهای فوق‌العاده پایین و برای درمان برخی اختلالات عصبی ادامه دارد، اما احتیاط و رعایت پروتکل‌های ایمنی در صدر اولویت‌ها قرار دارد.