آزارگر، عنوانی است که به فرد یا عاملی اطلاق می‌شود که منبع رنج، الم و پریشانی برای دیگری است. این واژه، بار معنایی سنگینی را به دوش می‌کشد و اشاره به موجودیت یا مفهومی دارد که به طور مداوم یا ناگهانی، آرامش و آسایش روانی یا جسمی فرد را مختل می‌سازد. آزارگر، خواه یک شخص باشد، خواه یک موقعیت یا حتی یک اندیشه، قابلیت آن را دارد که زندگی را به تجربه‌ای طاقت‌فرسا تبدیل کند و سایه شوم خود را بر تمام ابعاد وجودی فرد بیفکند.
واژه آزاردهنده و رنج‌آور که در توصیف این مفهوم به کار می‌روند، عمق مخرب بودن آن را نمایان می‌سازند. چیزی که آزاردهنده است، نه تنها باعث ناراحتی لحظه‌ای می‌شود، بلکه اثری ماندگار و گاه ترمیم‌ناپذیر بر روح و روان به جا می‌گذارد. شکنجه‌گر نیز تصویری هولناک‌تر از این مفهوم را ترسیم می‌کند؛ گویی که فرد، مورد شکنجه‌ای مداوم و بی‌رحمانه قرار گرفته و هر نفس او با درد و عذاب همراه است. این شدت از توصیف، نشان‌دهنده قدرت ویرانگر عاملی است که می‌تواند انسانیت را به چالش بکشد.
در مواجهه با چنین اندیشه‌های آزارگری، که چون خاری در دل فرو رفته و آسایش را سلب می‌کنند، وسوسه رهایی از چنگال آن‌ها امری طبیعی و بلکه ضروری است. این اندیشه‌ها، همچون بندی نامرئی، فرد را به گذشته‌ای تلخ یا آینده‌ای واهی پیوند می‌زنند و مانع از حرکت رو به جلو و تجربه زندگی در زمان حال می‌شوند. گام برداشتن در جهت خلاصی از این افکار مخرب، نیازمند شجاعت، خودآگاهی و گاه دریافت یاری از منابع بیرونی است تا بتوان فضایی امن و آرام را برای بازسازی درون و دستیابی به آرامش حقیقی فراهم آورد.
