ازخودراضی به فردی اطلاق می‌شود که دچار خودپسندی و خودبزرگ‌بینی است. این ویژگی شخصیتی غالباً با اعتماد به نفسی کاذب و افراطی همراه است که فرد را از درک واقع‌بینانه جایگاه خود و دیگران باز می‌دارد. چنین شخصی تمایل دارد تا توانایی‌ها، صفات و دستاوردهای خود را بیش از حد واقعی جلوه دهد و اغلب به تحسین و تایید دیگران نیازمند است تا احساس ارزشمندی خود را حفظ کند. این حالت روانی می‌تواند مانع رشد فردی و اجتماعی او شود، زیرا کمتر به نقد سازنده گوش می‌دهد و از پذیرش اشتباهات خود سرباز می‌زند.
شخصیت ازخودراضی غالباً با رفتارهایی چون تکبر، بی‌توجهی به نظرات و احساسات دیگران، و تمایل به خودنمایی همراه است. این افراد ممکن است در روابط بین فردی دچار مشکل شوند، چرا که ارتباطی بر پایه احترام متقابل و درک همدلانه برایشان دشوار است. آن‌ها اغلب خود را برتر از دیگران می‌بینند و این احساس برتری را در گفتار و رفتار خود نمایان می‌سازند. در مواردی، این خودشیفتگی می‌تواند ریشه در ناامنی‌های عمیق‌تری داشته باشد که فرد تلاش می‌کند با پوششی از غرور و خودبزرگ‌بینی آن را پنهان سازد.
در نهایت، ازخودراضی بودن، که با صفاتی چون خودخواهی، خودپسندی، معجب بودن و صاحب عُجب بودن توصیف می‌شود، حالتی است که در آن فرد به شدت درگیر تصویر ذهنی مثبت و غالباً غیرواقعی از خود است. این تمرکز افراطی بر خویشتن، مانع از آن می‌شود که فرد بتواند به طور مؤثر با دنیای پیرامون خود ارتباط برقرار کند و تجربیات زیستی غنی و عمیقی کسب نماید. رهایی از این حالت نیازمند خودآگاهی، پذیرش نقاط ضعف و تلاش برای رشد بر اساس بازخوردهای صادقانه و سازنده است.