ششمین پادشاه بابل، طی سال‌های ۱۷۹۲ تا ۱۷۵۰ پیش از میلاد به مدت ۴۲ سال فرمانروایی کرد. وی پس از کناره‌گیری پدرش، زمام امپراتوری بابل را برعهده گرفت و در دوران حکمرانی خود، قلمرو پادشاهی را در سراسر میانرودان گسترش داد و مناطقی شامل ایلام، لارسا، اشنونا و ماری را فتح کرد. مشهورترین اثر برجای‌مانده از او، مجموعه قوانینی است که به این نام قانون شناخته می‌شود. این قوانین بر روی ستونی سنگی به بلندای ۲/۴ متر حکاکی شده و در سال ۱۹۰۱ میلادی در شوشِ ایران کشف شد. شهرت آن در سراسر جهان، به‌ویژه به‌دلیل تدوین این قوانین در دوره‌ای است که خشونت و ناامنی در جوامع بشری رواج داشت.
از امپراتوران دودمان اول بابل بود که در شرایطی به قدرت رسید که بابل در رقابت با دولت‌شهرهای همسایه برای کنترل زمین‌های حاصلخیز کشاورزی قرار داشت. اگرچه در آن دوران همزیستی مسالمت‌آمیز در میانرودان چندان رواج نداشت، اما بابلی‌ها به‌دلیل برخورداری از فرهنگی پیشرفته در خاورمیانه شهرت یافته بودند. پیش از حمورابی، پادشاهان پیشین با فتح شهرهایی نظیر بورسیپا، سیپار و کیش درصدد تثبیت و تحکیم قدرت برآمده بودند. از این رو، حمورابی در آغاز پادشاهی، خود را در مقایسه با اسلاف خویش امپراتوری کوچک می‌دانست. در آن مقطع، همسایگان بابل شامل ایلام در شرق، آشور در شمال، اشنونا در بالادست رود دجله و لارسا در کنترل دلتای رودخانه بودند.
دهه‌های نخست حکومت وی عمدتاً صلح‌آمیز سپری شد و وی در این برهه با اجرای پروژه‌های عمومی، هم‌چون تقویت دیوارهای دفاعی شهر و گسترش معابد، به تقویت بنیه داخلی پرداخت. اما در سال ۱۸۰۱ پیش از میلاد، پادشاهی قدرتمند ایلام با مسدود کردن راه‌های تجاری مهم در کوه‌های زاگرس، به میانرودان یورش برد. این تهاجم به شکست متحدان منطقه‌ای، نابودی پادشاهی اشنونا و اضمحلال شمار زیادی از دولت‌شهرها انجامید. ایلام برای تثبیت موقعیت خود و جلوگیری از اتحاد بابل با لارسا، به حمورابی کمک نظامی ارائه کرد. شکست لارسا در نبرد پس‌از آن، موقعیت بابل را به‌عنوان یکی از قدرت‌های بزرگ منطقه تثبیت کرد و حمورابی تا سال ۱۷۶۳ پیش از میلاد، کنترل تمامی بخش‌های پایینی دشت میانرودان را در دست گرفت.
