شب‌روی

گداخت زهرهٔ نظاره دورباش حیایت چو شب‌روی ‌که ‌کند بیم پاسبانش و لرزد

چو استاره به بالا شب‌روی کن که تا ز آن ماه بی‌همتا نمانی

بگذار کاهلی را چو ستاره شب‌روی کن ز زمینیان چه ترسی که سوار آسمانی

در شکن‌های سر زلف تو گردد دل من وین چنین شب‌رویی شیوهٔ عیاران است