کلمه «سهیدن» به معنای ترسیدن یا داشتن بیم است و در زبان فارسی کهن و امروزی به همان مفهوم روان‌شناختی ترس اشاره دارد. این واژه بیانگر واکنش طبیعی انسان در برابر خطر یا تهدید است و بار معنایی آن بیشتر به حالت درونی اضطراب و نگرانی مرتبط است.
سهیدن نه تنها حالت جسمی، بلکه حالت ذهنی و روانی فرد را توصیف می‌کند. وقتی فردی سهیده است، نوعی احتیاط و دلواپسی در رفتار و نگاه او دیده می‌شود. این واژه نشان می‌دهد که ترس می‌تواند هم محافظت‌کننده باشد و هم مانع حرکت و تصمیم‌گیری شود.
در ادبیات فارسی، سهیدن برای توصیف شخصیت‌ها و حالات روحی به کار می‌رود و اغلب در موقعیت‌هایی استفاده می‌شود که بیم و نگرانی بر ذهن غالب است. این واژه علاوه بر کاربرد توصیفی، گاهی برای ایجاد تأکید بر احساس ضعف یا حساسیت نسبت به خطر نیز به‌کار گرفته می‌شود و حالت درونی شخصیت را برجسته می‌کند.