کلمه «خشثره» در متون دینی و اخلاقی باستان به یکی از سه صفت مهم دینی و اخلاقی اشاره دارد و نشان‌دهنده درخشش حکومت، قدرت و جایگاه والا است. این واژه احتمالاً با «فره‌ایزدی» مرتبط بوده و نماد توانایی و اقتدار الهی یا اجتماعی محسوب می‌شده است.
در زبان‌های باستانی، خشثره ممکن است با یک تغییر کوچک در نوشتار، معانی متفاوت پیدا کند. در انتقال این مفهوم به زبان‌های فرعی یا بعدی، اختلاف ظریف میان معانی ممکن است از بین رفته باشد و فهم دقیق آن دشوار شده باشد. معنای احتمالی آن در فارسی امروز «خوش‌سر» یا خوش‌آیند در حکمرانی و رفتار نیکو است.
همچنین در برخی منابع، خشثره با مفهومی دوم مرتبط شده که به «شیر پاک خورده» تعبیر می‌شود و با تعابیر دیگری مانند ستر، کشتر و کیشتر در زبان آشوری مترادف دانسته شده است. این تنوع معانی نشان می‌دهد که واژه هم بار دینی و اخلاقی دارد و هم نمادی از صفات طبیعی یا فرهنگی.
