حالت اضافی، یکی از ساختارهای نحوی بنیادی در زبان فارسی است که نقش کلیدی در ایجاد و بیان روابط معنایی میان عناصر اسمی ایفا می‌کند. این حالت، که به طور معمول با قرار گرفتن کسره اضافه در انتهای یک اسم یا گروه اسمی (مضاف) و قبل از اسم یا گروه اسمی دیگر (مضاف‌الیه) نمایان می‌شود، ارتباط وابستگی یا تعلق را میان این دو جزء برقرار می‌سازد. به عبارت دیگر، کسره اضافه به عنوان نشانه‌ای دستوری، پیوند میان مضاف و مضاف‌الیه را به شکلی صریح به شنونده یا خواننده منتقل می‌کند و بدین ترتیب، معنای جمله را غنی‌تر و دقیق‌تر می‌سازد.
این ساختار اضافی، در گستره وسیعی از کاربردهای زبانی حضور دارد و انعطاف‌پذیری بالایی از خود نشان می‌دهد. از نسبت دادن صفت به موصوف (هرچند این مورد در برخی تحلیل‌ها به عنوان حالت وصفی در نظر گرفته می‌شود) گرفته تا بیان مالکیت، بیان جنسیت، بیان زمان، مکان، و حتی بیان بخشی از یک کل، همگی می‌توانند از طریق حالت اضافی بیان شوند. به طور مثال، در عبارت کتابِ دانشجو، کسره اضافه نشان می‌دهد که کتاب متعلق به دانشجو است؛ و در پنجره‌ی اتاق، این کسره، ارتباط فضایی و تعلق پنجره به اتاق را مشخص می‌سازد. این گستردگی کاربرد، اهمیت حالت اضافی را در فهم و تولید زبان فارسی دوچندان می‌کند.