شادغر

لغت نامه دهخدا

شادغر. [ غ َ ] ( اِ ) نای رویین. ( فرهنگ رشیدی ). نفیر.
شادغر. [ غ َ ] ( اِخ ) ولایتی است به ماوراءالنهر که ورای آن بیابانی است ریگستان ، کفار در آن مقام دارند و مردم آنجا اکثر جولاه باشند. ( فرهنگ رشیدی ). مصحف شاوغر. رجوع به شاوغر شود.

فرهنگ عمید

نای رویین، نفیر.

فرهنگ فارسی

ولایتی است بماورائ النهر که ورای آن بیابانی است ریگستان کفار در آن مقام دارند و مردم آنجا اکثر جولاه باشند.