مَجذوب تبریزی، محمّد ( ـ۱۰۹۳ق) شاعر ایرانی. غزلیاتی شیرین و قصایدی دلکش در مدح امامان دارد. در غزل پیرو حافظ بود و در استقبال او غزل هایی دارد. در شعر او نکته های اندرزی و اخلاقی بسیار می توان یافت. از آثارش: منظومۀ خزائن الفواید؛ منهاج الحقایق؛ تأییدات؛ ساقی نامه؛ دیوان اشعار.
دانشنامه اسلامی
[ویکی نور] مصادر بر این اینکه اسم او محمد مجذوب تبریزی است متفق هستند اما در اوصاف و عناوین او اختلاف نظر است. مجذوب از علمای معروف قرن یازدهم هجری است در وسعت مشرب و سلوک و کثرت ذوق تصوف بر کمال بوده، طلاب تبریز هر روز در حلقه درس وی از بیانات شیرین وی فیض ها می برده اند، غزلیات و مثنویات سلیس و روانی منظوم فرموده اند. اطلاعات کافی از زندگیش در دست نیست تنها فقط اطلاعاتی که نصر آبادی و ولی قلی شاملو که از معاصرین او بودند در موردش ذکر کرده اند می باشد که به نقل آنها می پردازیم: او در شعر و شاعری ید طویلی داشته است در اشعارش متخلص به مجذوب بوده است و به سبک حافظ شیرازی شعر می سروده است. در تبریز شاگردان بسیاری در درس او حضور داشتند و در ریاض العلماء چنین گفته شده که او از شاگردان خلیل بن غازی قزوینی بود. او شاعر صوفی مسلک بوده و بر اصول مذهب شیعی خود نیز محافظت می کرد. او دو بار به خانه خدا به قصد اعمال حج سفر کرده است و عتبات مقدسه در نجف اشرف و کربلا معلی را زیارت کرده است و اشعاری را در مدح اهل بیت علیهم السلام سروده است.
