لغت نامه دهخدا زغاو. [ زَ] ( ص ، اِ ) زن فاحشه و قحبه را گویند. ( برهان ) ( آنندراج ). زن قحبه. جنده. ( ناظم الاطباء ). || قحبه خانه را نیز گفته اند. ژغاو. رجوع به زغارو شود.
