دانشنامه آزاد فارسی
بی آزار شیرازی، عبدالکَریم
روحانی، نویسنده و قرآن پژوه ایرانی. نخست در زادگاهش و سپس در قم و نجف درس خواند. در محضر امام خمینی (ره) فقه و حدیث آموخت و تمامی مسائل مستحدثۀ ایشان را به رشتۀ تحریر درآورد (رسالۀ نوین). در ۱۳۵۳ به درجۀ اجتهاد رسید. در ۱۳۵۴ به کانادا رفت و از دانشگاه مک گیل در رشتۀ تاریخ و تمدن اسلامی دانشنامۀ فوق لیسانس گرفت. از ۱۳۶۱، به تدریس در دانشگاه های ایران پرداخت و در ۱۳۷۲، در رشتۀ علوم قرآنی و حدیث دانشنامۀ دکتری گرفت. پس از تأسیس دانشگاه مذاهب اسلامی، نخست به عضویت شورای عالی این دانشگاه و سپس به ریاست آن برگزیده شد. بی آزار شیرازی مؤلفی پرکار بوده و بیش از۱۳۰ عنوان کتاب تألیف کرده، که بیشتر آن ها به چاپ رسیده است. از آثارش: طلوع و غروب تمدن ها؛ دورۀ عاشورا در سرزمین ها؛ اسلام آیین همبستگی؛ دورۀ تفسیر کاشف به فارسی و عربی (با همکاری محمدباقر حجتی)؛ دورۀ رسالۀ نوین فقهی پزشکی؛ مشعل اتحاد؛ ترجمۀ آهنگین از قرآن کریم.
