دانشنامه اسلامی
آصف خان در شعر «جعفر» و «جعفری» تخلص می نمود و مجموعه اشعار او نزدیک به 3000 بیت از غزل، قصیده و مثنوی بوده است. نمونه هایی از غزلیات او در تذکره ها و کتاب های تاریخی آن زمان دیده می شود. قصایدی در مدح نبیّ اکرم(ص) و علی بن ابی طالب(ع) از او در تذکره ها ثبت است و نیز مدایحی در ستایش اکبرشاه و جهانگیر دارد. غزلیات او غالباً رنگ عاشقانه داشته و به شیوه معروف به سبک هندی نزدیک است، ولی در مثنوی خسرو و شیرین از لحاظ مضمون سازی و طرح ریزی، از طرز سخن نظامی گنجوی پیروی کرده و به گفته نصرآبادی «بعد از شیخ نظامی، خسرو و شیرین را کسی به از او نگفته». از توصیف نسخه های این منظومه در فهرست ها چنین برمی آید که وی نخست پیش از 995ق آن را به نام فرهاد و شیرین نظم کرده بود و سپس در اواخر عمر دوباره بدان پرداخته و آن را به صورتی کامل تر و با تجدید نظر کلّی به نام خسرو و شیرین به پایان رسانیده و به جهانگیر تقدیم کرده است.
برگرفته از دایرة المعارف بزرگ اسلامی، ج1، 420، فتح الله مجتبایی.
