لغت نامه دهخدا میمر. [ م َ م َ ] ( ع اِ )( سریانی الاصل ) طریق. راه. ( دزی ج 2 ص 630 ) ( عیون الانباءج 1 ص 98 ). ج ، میامر : یعرف بکتاب المیامر...و المیامر جمع میمر، و هو الطریق و یشبه ان یکون سمی هذا الکتاب بذلک اذ هو الطریق الی استعمال الادویة المرکبة. ( از عیون الانباء ج 1 ص 98 ). || تعلیم. تعلیم دینی. وعظ. موعظه. خطابه. ( دزی ج 2 ص 630 ).
