لثغه

لغت نامه دهخدا

( لثغة ) لثغة. [ ل َ ث َ غ َ ] ( ع اِ ) دهان. ( منتهی الارب ).
لثغة. [ ل ُ غ َ ] ( ع اِمص ) گرفتن زبان یا شکستگی زبان که حرف سین را ثاء گفتن یا راء را غین یا لام و سین را ثاء و گاف را جیم یا حرفی را بجای حرفی دیگر گویند یا نیکو برداشته ناشدن زبان جهت گرانی. ( منتهی الارب ). صاحب ذخیره خوارزمشاهی گوید: لثغة، چنان باشد که حرفهاء چون سین و راء و غیر آن درست نتوان گفت.

فرهنگ معین

(لُ غَ یا غِ ) [ ع . لثغة ] (مص ل . ) گرفتن زبان و شکستگی آن به طوری که حرف سین را ثاء یا راء را غین گویند و مانند آن .

فرهنگ عمید

شکستگی و گرفتگی زبان به طوری که حرف «س» را «ٍث» و «ر» را «غ» تلفظ کنند.

ویکی واژه

لثغة
گرفتن زبان و شکستگی آن به طوری که حرف سین را ثاء یا راء را غین گویند و مانند آن.