دانشنامه اسلامی
عبدالرحمان در ربیع الاول ۳۷۴ در بوشنج به دنیا آمد و در همان جا به تحصیل پرداخت.بوشنجی برای نقل و استماع حدیث، از ۳۹۹ تا ۴۰۵، به شهرهای مختلف سفر کرد و در سفری که به غزنه کرده بود، در شهر بُست با عرفای مشهوری چون ابوعلی دَقّاق و عبدالرحمان سُلَمی و امام فخر سنجری ملاقات کرد. وی ادبیات را از ابوعلی فَنجکِردی (پنجکردی) و فقه را در مرو از ابوبکر قفّال و در نیشابور از ابوسهل صُعلوکی و در بغداد از ابوحامد اسفراینی و در بوشنج از ابوسعید یحیی بن منصور فقیه و دیگران آموخت و از احمد بن محمد بن صلب و عبدالواحد بن محمد بن مهدی و دیگران حدیث شنید.
شاگردان
ابوالقاسم زوزنی، ابن سوره و ابن الوقت از شاگردان او بوده اند و بخاری در صحیح خود از او روایت کرده است.
مذهب فقهی
نسبت «داودی»، چنانچه سمعانی تصریح کرده، معرّف پیروی او از مذهب فقهی ظاهری است.بوشنجی به زهد و تقوا موصوف بود و در اواخر عمر به زادگاه خود بازگشت و به تدریس و تألیف و افتا مشغول شد و مجلس نقل حدیث تشکیل داد.بزرگِ مشایخ خراسان بود.او در شوال ۴۶۷ درگذشت. او بهره وافری از نظم و نثر داشت.نمونه ای از اشعارش را صَفَدی، ابن شاکر کُتُبی و سبکی نقل کرده اند.
