دانشنامه اسلامی
دروغ و افتراء از گناهان کبیره ای است که در کتاب و سنت مورد نهی قرار گرفته و قبح آن به حدّی آشکار است که از هر گونه استشهاد به آیات و روایات بی نیاز است؛ و همین قدر کافی است که بگوییم: دروغ با ایمان قابل جمع نمی باشد. در تاریخ اسلام اولین کسی که در معرض دروغ و افتراء و تهمت ها قرار گرفته شخص رسول خدا(ص) بوده و در همین راستا این هجوم به خاندان و عترت پاک آن حضرت تسرّی یافته است.
نویسنده، متن کتاب خود را با عنوان «الافتراء علی الشیعة و اکابرهم» (افترائاتی که به بزرگان شیعه وارد شده) آغاز کرده و سپس به طرح مواردی از افتراء به رسول خدا(ص) و اهل بیت طاهرینش اشاره نموده که این بلیه تا حدّی برای اهل بیت آزار دهنده بوده است که در موارد متعددی آن بزرگواران به لعن و نفرین کسانی پرداخته اند که به این عمل ناپسند روی آورده اند کسانی؛ همچون: عبدالله بن مغیرة و حکم بن عتیبة.
نویسنده در ادامه با عنوان «الاکاذیب المفتعلة لابن تیمیة» سخن از بزرگ دروغ پرداز وهابی به میان آورده و مواردی از دروغ ها و افتراهایی که وی علیه شیعیان مطرح نموده است را به عنوان نمونه ذکر کرده و بدون هر گونه قضاوتی از خوانندگان خواسته است تا خود نسبت به سخنان ابن تیمیه قضاوت کنند.
از جمله دروغ پردازان دیگری که علیه مذهب شیعه و پیروان آن از هیچ اقدامی فروگذار نکرده، ابن جوزی صاحب کتاب «الموضوعات» است که نویسنده با عنوان «نظرة تمحیصیة فی کتاب الموضوعات» به طور مبسوط دروغ ها و تهمت هایی از او علیه شیعه را شاهد آورده که در حقیقت با پایان بردن کتاب با این عنوان اصلی و چندین عنوان فرعی که ذیل همین موضوع بیان شده و به نقد مباحث ابن جوزی پرداخته، می توان این گونه تعبیر کرد که اصلی ترین بخش این کتاب موضوع دروغ و افترائات ابن جوزی علیه مذهب شیعه می باشد.
