[ویکی اهل البیت] حسین بن نجف، پیر ائمه عراق، پدرش از اهالی تبریز بود. شیخ حسین در نجف متولد شد و پس از طی مقدمات علوم از محضر صاحب حدایق، وحید بهبهانی و شیخ جعفر کبیر و دیگر اساتید به درجه اجتهاد رسید. وی عالمی فاضل و ادیبی شاعر بود. سبط بزرگوارش شیخ محمدطاها در وصف جدش چنین می نویسد: معظم له دانشمندی عالم و زاهدی کامل و بارعی خاشع بود. او در زهد، ورع و تقوی سلمان عصر خویش بود و در علم و عمل و فضائل اخلاقی صبر و حوصله، بردباری انگشت نمای مردم عصر خویش گشت. هیچ گاه به مدت عمرش خشم و غضبی از او دیده نشد. بسیار بردبار و خوش اخلاق بود. در شدائد و گرفتاریها صبور و حلیم بود. او عمری طولانی نمود و فضلائی چند از محضرش برخاست. سید محمد مجاهد به او اعتقاد وافری داشت و به علم و زهد و ورع و تقوای او غبطه می خورد. نوشته اند سید محمد به شیخ می فرمود: آنگاه که به حضور مولایت بقیة الله الاعظم می رسی از ما نیز یادی نما و در مورد حقیر نیز خواهشی فرما. شیخ می فرمود: ما را چه به حضور صاحب، چه آنکه زیارت معشوق کار هر عاشق دلباخته نیست!!! از آثار اوست: دره نجفیه در رد اشعریه و منظومه در فضائل و مناقب ائمه علیهم السلام. این پیر عاشق شیخ الائمه عراق پس از چندین سال تحقیق و عبادت و بندگی سرانجام در شب جمعه دوم محرم الحرام سال 1251 اواسط قرن سیزدهم در نجف اشرف به کنار مولایش آرمید و سالها بعد شیخ انصاری هم در کنار او خوابید.
